Το Πάσχα που Φεύγεις για να Επιστρέψεις

Το Πάσχα στην Ελλάδα δεν είναι απλώς μια γιορτή. Είναι μια τελετουργική ακολουθία. Κυρίως θρησκευτική και παραδοσιακή, αλλά και ταξιδιωτική, με αυστηρά χρονικά πλαίσια αρχής και τέλους. Είναι μια διαδρομή προς το χωριό ή το νησί, προς την απαρχή των αναμνήσεων.

Κάθε χρόνο, την ίδια εποχή, οι δρόμοι γεμίζουν από ανθρώπους που φεύγουν. Άλλοι για να πάνε «εκεί που ανήκουν» και άλλοι απλώς για να φύγουν από κάπου. Το ταξίδι αυτό ξεκινά πάντα με εκείνη τη γνώριμη, παιδική ανησυχία που γεννά η προσμονή. Έχεις πακετάρει σχεδόν μηχανικά τα ρούχα, τα παπούτσια, τα κόκκινα αυγά τυλιγμένα σε χαρτοπετσέτα, ένα κερί με τη φλόγα της Ανάστασης ακόμα νωπή κι έναν εαυτό που χρειάζεται λίγο χρόνο να ανασάνει. Ξεκινάς νωρίς ή αργά, αλλά πάντα με τη βεβαιότητα ότι «φέτος θα είναι αλλιώς». Δεν ξέρεις τι ακριβώς θα είναι αλλιώς, όμως, το ελπίζεις. Αυτό και μόνο, φτάνει.

Η εθνική οδός τέτοιες στιγμές, γνωστή και ως το μεγάλο κυνήγι της υπομονής. Η μουσική στο ραδιόφωνο εναλλάσσεται ανάμεσα σε λαϊκά του ’80 και ραδιοφωνικά μηνύματα ευχών, από δημόσια πρόσωπα και επαγγελματίες των γύρω περιοχών που δασχίζεις οδηγώντας. Τα τοπία είναι όμορφα, αλλά σπάνια τα προσέχεις, καθώς, από τη μια ως εθισμένος οθονάκιας χαζεύεις στο GPS και από την άλλη χάνεσαι στις σκέψεις σου. Σε κάθε σταθμό διοδίων, σε κάθε βενζινάδικο, παρατηρείς τον ίδιο τύπο ταξιδιώτη: λίγο βιαστικό, λίγο κουρασμένο, λίγο αφηρημένο. Όλα γύρω σου συνωμοτούν, δείχνοντάς σου πως το πιο σημαντικό είναι να φτάσεις και όχι να προλάβεις.

Τις ημέρες του Πάσχα δεν χρειάζεται βιασύνη, χρειάζεται παρόν και σε χρειάζονται παρών. Φόρεσε τη ζώνη, άσε το κινητό στην άκρη, δώσε χώρο σε όσους μοιράζονται μαζί σου το τιμόνι ή τον δρόμο. Μην τρέχεις για να νιώσεις ότι φεύγεις. Μην παρασύρεσαι από μια ψευδαίσθηση που δυστυχώς, συνοδεύεται από βαριά προίκα μακάβριων στατιστικών.

Φτάνεις και συνήθως, είναι αργά. Το σπίτι ίσως μυρίζει κλεισούρα, μπορεί και βασιλικό. Η γιαγιά έχει φτιάξει «λίγα» φαγητά, μόνο... δεκαεπτά διαφορετικά και ο θείος έχει ξεχάσει ότι ο δρόμος μέχρι εδώ είχε στροφές, γκρεμούς και μια ευθεία που δεν τελείωνε ποτέ. Έτσι, για μια ακόμα φορά, παίρνεις τον ρόλο εκείνης της αλλοδαπής κονσομανσιονίστ, που απλά άκουγε και δεν μιλούσε και εγκατέλειψε την περιοχή πριν χρόνια, στην οικονομική κρίση. Παρόλα αυτά, το αγαπημένο μέρος μοιάζει ίδιο κι όμως... κάτι, κάθε φορά έχει αλλάξει. Ίσως, εσύ.

Ξέρεις, σε αγάπησα γράφοντας αυτές τις γραμμές. Ίσως, γιατί μου θυμίζεις εμένα. Για αυτό, σε παρακαλώ, σε αυτό το ταξίδι μην προσέχεις μόνο την πίεση στα λάστιχα ή τα φρένα, αλλά κυρίως μην αφήνεις την ταχύτητα να σε παρασύρει και χάσεις την αίσθηση της διαδρομής. Προσπάθησε να μην γεμίσεις τόσο το πρόγραμμά σου με υποχρεώσεις. Είναι λίγες οι μέρες. Έχεις την ανάγκη να επιστρέψεις με μετρημένες και καλές αναμνήσεις. Μην κοιτάς το κινητό περισσότερο απ’ ό,τι κοιτάς τους ανθρώπους δίπλα σου. Άφησε λίγο χώρο μέσα σου για σιωπή, για ανάσα, για να χωρέσουν εκείνες οι μικρές στιγμές που περνούν και δεν καταλαβαίνουμε πότε μας αλλάζουν.

Να θυμάσαι, η «επιτυχία» στο πασχαλινό ταξίδι δεν είναι μόνο στα χιλιόμετρα μακριά. Η αληθινή του αξία είναι να βρεις την ηρεμία που έρχεται με την Ανάσταση. Είναι μια ευκαιρία να απομακρυνθείς λίγο από τους ρυθμούς της πόλης και από τον καθημερινό σου εαυτό που σε εξουθενώνει. Να πας κάπου μακριά, για να έρθεις λίγο πιο κοντά. Χριστός Ανέστη!