Νομοφοβία: Ο Νο1 εχθρός της ασφαλούς οδήγησης

Μάλλον, από ότι φαίνεται στη χώρα αυτή όλοι μας, οδηγούμε με περίσσια προσοχή. Έτσι, δεν μας αγγίζουν ενημερωτικές καμπάνιες οδικής ασφάλειας. Δεν έχουμε χρόνο για αυτά. Καθόμαστε ακίνητοι και απαθείς, μπροστά σε οθόνες, στήνοντας το ένα αυτί στη γη που σείεται και το άλλο ακούγοντας υπολογισμούς για ποσότητες από ξυλόλιο (Αυτή η λέξη κρύβει μια «μυστική φράση», που αν την αποκωδικοποιήσουμε, ίσως σηκωθούμε επιτέλους από τον  «καναπέ»).  Έτσι λοιπόν,  «Πέρασε στο ντούκου» η 6 Φλεβάρη, παγκόσμια ημέρα χωρίς κινητό τηλέφωνο. Όχι όμως παντού. Όλες σχεδόν οι χώρες στην Ευρώπη, έδωσαν βαρύτητα σε αυτή την παγκόσμια ημέρα, με ενημερωτικά φυλλάδια, συζητήσεις σε εκπομπές και διοργανώσεις εκδηλώσεων - ημερίδων.

Ξέρω, όπως και εσείς πολύ καλά, ότι τα τελευταία χρόνια, μας έχουν «φλομώσει» με εκατοντάδες νέα σύνδρομα. Ας σας πω και εγώ ακόμα ένα, που σίγουρα, είναι υπαρκτό: «Νομοφοβία ή σύνδρομο FOMO». Μετά από μελέτη, που διεξήχθη το 2008 από αγγλικό ερευνητικό οργανισμό, γεννήθηκε ο όρος νομοφοβία. Αυτός ο όρος είναι ένα πάντρεμα των αγγλικών εκφράσεων "no mobile phone" και "phobia" (όχι κινητό τηλέφωνο και φόβος). Θα εξηγήσω πολύ απλά τι είναι και θα δείτε, ότι στους πιο πολλούς, κάτι θα θυμίσει. Η νομοφοβία  είναι μια κατάσταση που συνίσταται στο να φοβάσαι ότι θα χάσεις σημαντικά γεγονότα ή ζωτικής σημασίας πληροφορίες. Με την έννοια ότι αυτό το σύνδρομο ωθεί πολλούς οδηγούς και πεζούς να ελέγχουν συνεχώς τους λογαριασμούς τους στα social media, γίνεται ανησυχητικό σε ότι αφορά την οδική ασφάλεια.  Η νομοφοβία κάνει τα θύματά της να ελέγχουν τα κοινωνικά τους δίκτυα οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας. Ανεξάρτητα από το πού βρίσκονται, κάνουν χρήση κινητού smartphone, είτε το επιτρέπει η δραστηριότητα και ο χώρος, είτε όχι.

Το σύνδρομο FOMO έχει προφανώς αντίκτυπο στην οδήγηση ενός οδηγού ή χρήστη του δρόμου  γενικά. Ένας άνθρωπος που πάσχει από το σύνδρομο, θεωρεί ασυναίσθητα, πιο σημαντικό να εστιάσει  σε ό,τι συμβαίνει εκείνη την ώρα με τους φίλους του ή στα social media. Άρα η προσοχή του τις περισσότερες φορές μοιράζεται μεταξύ του δρόμου και των κινήσεων ή των ενεργειών των άλλων.

Πρέπει να ειπωθεί, ότι η οδήγηση χωρίς προσοχή είναι τόσο απερίσκεπτη όσο η οδήγηση σε κατάσταση μέθης ή η οδήγηση μετά από λήψη ναρκωτικών. Τρία με πέντε δευτερόλεπτα απροσεξίας είναι αρκετά για να προκληθεί ένα θανατηφόρο ατύχημα. Έρευνες μέσα στο 2024 έδειξαν, ότι το 21% των νέων στην Ευρώπη, χρησιμοποιεί τα κοινωνικά του δίκτυα, ενώ οδηγεί. Ένα στα δέκα ατυχήματα οφείλεται στη χρήση τηλεφώνου. Θεωρώ, ότι στη χώρα μας τα παραπάνω ποσοστά είναι αρκετά μεγαλύτερα.

Για πολλούς, η χρήση κινητού τηλεφώνου είναι σχεδόν μια αυτόματη ενέργεια κατά την οδήγηση. Επομένως, είναι πολύ δύσκολο κάποιος, να αντισταθεί στον πειρασμό να το χρησιμοποιήσει. Προτείνω αγαπητοί αναγνώστες, να κάνουμε μια νέα αρχή στην οδηγική μας καθημερινότητα! Επειδή, κατά τη διάρκεια μεγάλων ταξιδιών μπαίνουμε στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουμε το τηλέφωνό μας κατά την οδήγηση, ας προγραμματίσουμε εκ των προτέρων, σύντομα διαλείμματα σε ασφαλές μέρος. Έτσι, θα διαχειριστούμε κλήσεις και μηνύματα όσο ασήμαντα και αν είναι, χωρίς να θέσουμε τον εαυτό και τους άλλους σε κίνδυνο. Κατά την αναχώρηση, ρυθμίζουμε το GPS με τους προορισμούς μας και επιλέγουμε την λίστα αναπαραγωγής με την μουσική της αρεσκείας μας. Πολύ χρήσιμο θα είναι να αποκλείσουμε  ορισμένες ειδοποιήσεις, κυρίως  ψυχαγωγικού χαρακτήρα. Η καλύτερη λύση είναι.. κλειστό τηλέφωνο στο χώρο αποσκευών. Αν δεν είμαστε τόσο δυνατοί χαρακτήρες ή υπάρχει λόγος για μια επείγουσα συνομιλία τότε αναγκαστικά χρησιμοποιούμε ασύρματα (Bluetooth) ακουστικά. Προσοχή, όχι ενσύρματα δηλαδή με καλώδια, κάτι που αποτελεί και παράβαση, καθώς υπάρχει πιθανότητα να μπλεχτούν με χειριστήρια την ώρα της οδήγησης. Τα πράγματα γίνονται απλά και πολύ λιγότερο επικίνδυνα, αν έχουμε όχημα νέας τεχνολογίας με ενσωματωμένο σύστημα συνομιλίας. 

Δυστυχώς, πιστεύω ότι η νομοφοβία, είναι η αρρώστια του αιώνα. Δεν είναι τυχαίο που παντού η παγκόσμια μέρα χωρίς τηλέφωνο ξεκίνησε στις 6 Φλεβάρη και κράτησε μέχρι χθες το Σάββατο, για να αναδειχθεί η δυσκολία της απεξάρτησης από την παράλογη χρήση του μέσου. Φυσικά, εξαρτάται από εμάς να αποφασίσουμε πόσο θα διαρκέσει η «ψηφιακή μας αποχή». Προτείνω, να βρεθούμε και λίγο μεταξύ μας, όπως παλιά, να τα πούμε από κοντά. Μόνο μια παράκληση, επειδή έχουμε ξεσυνηθίσει. Να μη μιλάμε δυνατά…. η πολιτεία κοιμάται.